Vanochtend werd Bert Cardon begraven, de meest lieve, passionele professor van de wereld.
Zijn vrouw, dochters, vrienden, familie en collega’s, allemaal vertelden ze hoe lief, zachtaardig, gedreven, loyaal en passioneel hij was. Een tedere anarchist.

Zo heb ik hem ook gekend. Toen ik als prille twintiger bij hem les volgde, zat ik in een erg moeilijke periode van mijn leven en moest ik medicatie nemen. Die maakte mij erg rusteloos. Ik kon moeilijk blijven stilzitten. Toen ik hem dat aarzelend ging vertellen, reageerde hij met “Oh, maar dat is geen probleem hoor, sta maar recht, doe maar een toerke tijdens mijn les”. Dat betekende zoveel voor mij. Ik zal het nooit vergeten.

Vanochtend bedacht ik dat, hoewel het in het leven soms aanlokkelijk lijkt om af en toe foert te zeggen en geen rekening te houden met anderen, Bert ons hoe dan ook heeft getoond en voorgedaan dat wie liefde zaait, liefde zal oogsten.
Rust nu maar, lieve Bert.