“Les femmes sont toujours en dessous de l’amour dont on rêve et comme je suis assez romantique et sentimental, je ne m’en cache pas du tout, la femme est un peu à côté de l’amour, à côté du rêve que j’ai.”
“Je n’aime pas beaucoup les femmes car elles sont un peu l’ennemi. Je ne suis pas misogyne mais je me méfie d’elles, profondément. Je me méfie d’elles parce que j’ai horreur de souffrir, d’avoir mal aux dents, et puis ça ne sert à rien…”
“Un homme est fait pour être mobile. Tout le malheur vient de l’immobilité. On use les choses en étant immobile.”

Interview à la RTB, 1971, de Jacques Brel

Ik luisterde met een vriendin naar een opname van een interview met Jacques Brel, waarin hij zei dat hij toegaf dat hij de vrouwen nooit goed begrepen heeft. Wass will das weib? Ook Brel, zelfs Brel wist het niet. Ze lijken zich altijd net onder, of zelfs een beetje naast de liefde te bevinden, zei hij. En ze zijn zo bezig met hun ei, zei hij ook.
Is dat zo?
Ik denk van niet. Ik denk dat Lord Byron meer begrepen had van de vrouwen:

“Man’s love is of man’s life a part; it is a woman’s whole existence. In her first passion, a woman loves her lover, in all the others all she loves is love.”
Lord Byron

Wat verlangen betreft: vrouwen doen er langer over om te beseffen dat seks banaal is, omdat ze veel te weinig goede seks ervaren, dit in tegenstelling tot de meeste mannen. Voor vrouwen is het ook helemaal niet zo evident om goede seks te ervaren, vrouwen moeten daarvoor echt op zoek, naar hun clitoris met name, die vanbinnen verborgen ligt, en waarover (nog steeds!) niemand durft te spreken met dertienjarige meisjes. Voor mannen ligt het allemaal letterlijk veel meer voor de hand.

Je kan pas zeggen dat iets banaal is, als je er genoeg van hebt gekregen: wie rijk is, zal zeggen dat geld niet gelukkig maakt, maar wie arm is, vindt dit terecht beledigende woorden.
Ook hier gaat het om male privilege, en blijkt het erg moeilijk voor mannen om zich in te beelden waar vrouwen nu eigenlijk zo naar smachten (als datgene waar vrouwen naar smachten voor hen zo bereikbaar is als kraantjeswater).
Betekent dat dat vrouwen “onder” of “naast” de liefde zitten? Maar nee, mijn liefste Jacques Brel.
Wat wel zo is: vrouwen die moeders worden, die moeten zich noodgedwongen met dat hulpeloze kind bezighouden, ja. Dat is helemaal waar. Maar dat is tijdelijk, niet? En wat houd je tegen om mee te helpen? Er is werkelijk niets schoner dan een toegewijde vader.

De fout die vrouwen mijn inziens vaak maken: “Zout op mijn huid” (het boek van Benoîte Groult over de seksuele, passionele liefde tussen een intellectuele Parisienne en een stoere Bretonse zeebonk) de ultieme romantiek vinden. Ik werd altijd vreselijk kwaad van dat boek. Nu zei een vriendin me dat ze het zo mooi vond, en dat ik het toch echt zeker nog eens moest herlezen. Ik heb het gedaan. Maar ik blijf bij mijn gedachte: dat boek gaat NIET over de liefde. Eerder in tegendeel. De manier waarop geschreven wordt over de liefde in dat boek is verschrikkelijk. Het gaat enkel over lust. Pas op het einde lijkt ze het te beseffen, dat hij altijd van haar gehouden heeft. Als het te laat is.
Ik las onlangs: lust lijkt op liefde, tot er opofferingen moeten gemaakt worden, wel dat is het helemaal. Het vrouwelijke hoofdpersonage wil geen opofferingen maken, ze wil niet kiezen, ze wil alles. Ze gebruikt iedereen rondom zich. Haar echtgenoten, én haar Bretonse minnaar, die wél oprecht van haar (ge)houden heeft/hebben. Ze is een koude vrouw.

De fout die mannen mijn inziens vaak maken: als ze naar een vrouw verlangen, moeten ze haar meteen bezitten. Helemaal. Volledig. Maar vrouwen willen ook niet bezeten worden! Une femme aussi est faite pour être mobile, meneer Brel. Steek haar niet in een kooi, zelfs geen gouden kooitje. Sluit haar niet op in een toren. Hou haar niet op stal. Love her, but leave her wild!